other languages

日本人

ギュータースローを本拠地とする今は家電メーカーとなっているミーレ社の四輪時代は、実際には1912年4月2日から1914年2月26日までの2年に満たなかった。

当初、'ミーレ'車の購入者は2種類のエンジンから好きな方を選ぶことが出来た。排気量1,568cc、20馬力の直列4気筒ドライブか排気量2,292cc、28馬力の大型4ストロークエンジンである。1914年には、1,821cc、22馬力も選択肢に追加された。ミーレは、車体を取り付けるシャーシーにラダーフレームを選択した。車体についても、購入希望者にいくつかの選択肢があった。最低価格のデザインは2人乗り魚雷型フェートンでその次が4人乗り魚雷型ダブルフェートンだった。商用には鉄のフレームワークを備えた2人乗りのボックスタイプバン、積載可能重量400キログラムのキャノピーも入手可能だった。シャーシーとエンジンに応じて、ミーレがK1、K2、K3と呼んだ3つのタイプがあった。ギュータースローでの自動車の生産は、控えめな生産量にもかかわらず、1914年まで維持された。手作業による生産が中止となり、自動車分野で足場を固めることは非常に困難であるという思いが深まった。

製造された車の1台は1913年にノルウェーに持ち込まれ、ナンバープレートA-5141で登録され、タクシーとその運転手の教育の為に使用された。1927年に他の人の手に渡り、1960年代までその家族が所有していた。北ドイツを旅行していた人が、ノルウェーでの滞在中にK1を見つけ、ギュータースローのその会社がこの特別な車を何年も探していたことを思い出した。自社の車の獲得はミーレにとってとても重要なことだったので、彼らは5,000ドイツマルクの懸賞金を出すと宣伝していたのだ。その行楽客の執り成しで、ノルウェーの所有者と元自動車メーカーが交渉に入った。1999年からこの一流のレッドで塗装されたK1自動車は、ギュータースローの本社にある博物館に飾られている。

Nederlands

Het vierwielige avontuur van de huidige fabrikant van was- en droogmachines Miele in Gütersloh duurde nauwelijks twee volle jaren – om precies te zijn van 2 april 1912 tot 26 februari 1914.

De Miele auto werd in het begin met twee verschillende motoren aangeboden. In de kleinste uitvoering had de viercilinder-lijnmotor een inhoud van 1.568 cc en leverde daarbij 20 pk en de grotere viertakt met 2.292 cc had een vermogen van 28 pk. In het laatste jaar van de productie kwam een derde variant ter beschikking: 1.821 cc met 22 pk. Voor het chassis maakte Miele gebruik van een raamwerk waarop een carrosserie werd geplaatst, die in meerdere uitvoeringen leverbaar was. De goedkoopste opbouw was een “Tweezits Torpedo-Phaeton”, gevolgd door een “Vierzits Torpedo-Doppel-Phaeton”. Voor ondernemers was er daarnaast een “Tweezits bestelauto met ijzeren frame, houten opbouw, overdekte bestuurdersplaats en 400 kg laadvermogen” leverbaar. Gerelateerd aan het chassis en het motorvermogen werden drie types onderscheiden, door Miele als K1, K2 en K3 aangeduid. De bouw van automobielen werd in Gütersloh tot 1914 volgehouden ondanks de bescheiden handmatige productie, maar uiteindelijk moest men erkennen dat het zeer moeilijk was een plekje op de automobielmarkt te veroveren.

Een van de geproduceerde auto’s ging in 1913 naar Noorwegen, waar hij met kenteken A-5141 in het verkeer werd toegelaten. De Miele werd daar in eerste instantie als taxi en ook als lesauto gebruikt. In 1927 werd de auto verkocht, bleef vervolgens in familiebezit en werd tot in de jaren zestig in onveranderde toestand doorgegeven. Een Noord-Duitse reiziger ontdekte tijdens zijn vakantie in Noorwegen de K1 en herinnerde zich dat de onderneming uit Gütersloh al jaren op zoek was naar een exemplaar. De aanschaf van een dergelijke auto was zo belangrijk voor de fabriek dat ze daarvoor zelfs een beloning van 5.000 DM hadden uitgeloofd. Dankzij de bemiddeling van de fortuinlijke vakantievierder konden de oorspronkelijk fabrikant en de Noorse eigenaar in onderhandeling met als resultaat dat sinds 1999 de uitstekend onderhouden rode K1 in het bedrijfsmuseum van de fabriek in Gütersloh staat te pronken.

Polski

Era dwuśladów współczesnego producenta sprzętu agd, firmy Miele z siedzibą w Gütersloh, trwała niecałe dwa lata – od 2 kwietnia 1912 do 26 lutego 1914 roku.

W 1912 roku nabywcy aut Miele mieli do wyboru dwa silniki: czterocylindrowy, rzędowy o pojemności 1568 cm3 i mocy 20 koni mechanicznych oraz większą czterosuwową jednostkę o pojemności 2292 cm3 i mocy 28 KM. Dwa lata później do portfolio dodano trzeci, 22-konny motor o pojemności 1821 cm3. Samochody Miele bazowały na ramach drabinowych, na których montowano karoserie. Nabywcy pojazdów Miele oprócz silników do wyboru mieli również kilka wariantów nadwozi: dwumiejscowy lub czteromiejscowy faeton typu torpedo oraz dostawczy dwumiejscowy furgon o ładowności 400 kilogramów. Tę ostatnią wersję wyposażono w metalowe zadaszenie. W zależności od modelu producent rozróżniał trzy typy samochodów: K 1, K 2 i K 3. Pomimo skromnej wydajności produkcja w zakładzie w Gütersloh utrzymywała się do 1914 roku. Decyzję o zaprzestaniu wytwarzania samochodów podjęto po tym, gdy stwierdzono, że przyczółek w segmencie motoryzacyjnym zdobyć jest bardzo trudno.

Jeden z wyprodukowanych samochodów trafił do Norwegii w 1913 roku, gdzie został dopuszczony do ruchu i otrzymał rejestrację A-5141. W tym czasie używano go jako taksówki oraz jako auta nauki jazdy do szkolenia szoferów. W 1927 roku pojazd sprzedano – do lat 60. XX wieku pozostał w prywatnych rękach w Norwegii w pierwotnym stanie. Za sprawą niemieckiego turysty, który w 1987 roku rozpoznał K 1, dawny producent samochodów rozpoczął negocjacje z norweskim właścicielem zabytkowego pojazdu. Przytomny obieżyświat podczas wizyty na Północy Europy przypomniał sobie bowiem, że Miele od lat poszukuje egzemplarza tego konkretnego samochodu. Zakup był tak istotny dla Miele, że dodatkowo wysupłano nagrodę w wysokości 5000 marek za dokonanie transakcji. Od 1999 roku ten historyczny, pomalowany na czerwono K 1 zdobi muzeum firmy Miele w siedzibie głównej w Gütersloh.