other languages

日本人

Nederlands

Auto's waarvan de achterkant dankzij de taps toelopende vorm, het gebruik van houten planken of een kielachtig ontwerp doen denken aan een boot, worden over het algemeen een 'boattail' genoemd. Minstens één Bugatti Type 40 werd ook met deze carrosserie bekleed door een - helaas onbekend gebleven - carrossier, omdat het Type 40 in de fabriek normaliter werd gebouwd als sedan met ruimte voor vier passagiers. Bijzonder was dat het model maar één deur had.

Het Type 40 werd voor het eerst geproduceerd op 25 juni 1926 en was door de fabriek bedoeld als opvolger van het Type 23. De voorin geplaatste motor was een watergekoelde viercilinder met een inhoud van bijna 1.500 cc, die met een vermogen van 45 pk veel overeenkomst vertoonde met volbloed sportmotoren uit die tijd. De motor was afgeleid van het Type 35. Het bijzondere aan het ontwerp waren de kleppen. Elke cilinder kreeg zijn benzine-luchtmengsel aangevoerd via twee inlaatkleppen, terwijl de verbrande uitlaatgassen slechts via één klep de uitlaat bereikten. Met een maximumsnelheid van 125 km/u - afhankelijk van de carrosserie - was de "kleine Bugatti" in zijn voertuigklasse bepaald niet langzaam.

In mei 1931 werd de bouw in de fabriek in Molsheim beëindigd, nadat er iets minder dan 800 exemplaren waren geproduceerd. Er zijn in de literatuur drie verschillende cijfers over het exacte aantal te vinden. De eerste noemt 765 exemplaren, de tweede spreekt van 860 en de derde noemt 775 stuks. Er zijn auto’s afgeleverd in Brazilië, Tunesië, Australië, Praag en Buenos Aires, maar vooral binnen Frankrijk. Het model was ook verkrijgbaar in Duitsland, voor een prijs van 7.800 RM in 1929.

Polski

Konstrukcje typu „boattail” charakteryzują się smukłą, zwężającą się tylną częścią karoserii inspirowaną kształtem rufę łodzi. W tamtych czasach Bugatti często sprzedawało swoje samochody jako same podwozia z silnikiem. Klienci zamawiali nadwozia od renomowanych producentów karoserii, a wersje boattail były szczególnie popularne wśród zamożnych nabywców. Co najmniej jedno Bugatti 40 zostało w wyposażone w ten typ nadwozia przez — niestety nieznanego — konstruktora autokarów, ponieważ Typ 40 w zamyśle był czteroosobowym sedanem. Cechą szczególną tego niewielkiego, ważącego od 800 do 900 kg samochodu było to, że miał tylko jedne drzwi.

Typ 40 został po raz pierwszy wyprodukowany 25 czerwca 1926 r. i miał być następcą Typu 23 — jak podaje fabryczna kronika. Umieszczony w przodu czterocylindrowy chłodzony wodą silnik o pojemności skokowej nieco poniżej 1500 cm3 dysponował (przekazywaną za pośrednictwem czterobiegowej skrzyni na tylne koła) mocą 45 KM przy 4500 obr./min i do złudzenia przypominał popularną wówczas jednostkę napędową wywodzącą się z Typu 35. Szczególną cechą nowszej konstrukcji były zawory — każdy cylinder otrzymywał mieszankę benzyny i powietrza przez dwa zawory dolotowe, podczas gdy spaliny były odprowadzane do układu wydechowego tylko przez jeden zawór. Pojazd rozwijał maksymalną prędkość 125 km/h — w zależności od rodzaju nadwozia. Tak więc „małe Bugatti” nie było powolne w swojej klasie.

Fabryka w Molsheim zakończyła wytwarzanie tego modelu w maju 1931 r., wyprodukowawszy około 800 egzemplarzy Typu 40. Znawcy tematu podają trzy różne liczby wyprodukowanych pojazdów: jedni mówią o 765 pojazdach, inni o 860 pojazdach, a jeszcze inni o 775 pojazdach. Samochody dostarczano nawet do Brazylii, Tunezji, Australii, Czechosłowacji, Niemiec czy Argentyny, ale większość aut znalazła nabywców na terenie Francji.