other languages

日本人

第二次世界大戦前、カールハインツ  シュタウナウはハンブルクのハールブルク地区で菓子とアイスクリーム製造専門の機械工場を経営していた。戦後賠償の過程で、彼の会社は接収リストに2回載ることとなった。1949年、その 2回目に彼の工場のホールにあったものは完全に無くなった。残ったのは建物と180人の従業員だけだった。しかし、彼はその事態を有効に活用した。以前の職業は過去のものとして、自動車生産に参入することを決心した。 32歳の航空機設計者であるゲルト クレブスと一緒に、彼は、他社の車両よりも魅力的な外観のデザインを書き起こした。 ゲルト クレブスは、この車が競合他社よりもはるかに洗練されていることを確認しました。購入者は、小型車用の2つのエンジン（どちらもJLO製の400ccまたは750ccの2気筒2ストロークボクサーエンジン）から選択できました。小型のボクサーエンジンは12hpを生成し、750ccバージョンの出力は25hpでした。

1950年頃に小型車部門を試した企業の多くは、独立した自動車の概念としてではなく、オートバイに基づいてモデルを構築した。しかし、カールハインツ シュタウナウは別の、おそらくより良い方法で「本物の」車を設計した。それはつまり小型車に前部のフルワイドベンチに３人、後部に3人と最大6人が乗れるスペースを確保したことで証明された。量産は1950年7月中旬に開始された。1日4台から、時には1か月あたり最大600から900台の生産台数で開始する予定だった。 400ccバージョンは4,752マルク、750ccバージョンは6,457マルクの販売価格となった。しかし、彼の望みだった成功を手にすることは出来なかった。 「K400」は64台のみがハンブルクの工場から出荷されたが、750ccバージョンは16台しか販売されなかった。そしてすでに1951年には生産停止が決定していた

Nederlands

In Harburg, een stadsdeel van Hamburg, bezat Karl-Heinz Staunau al voor de Tweede Wereldoorlog een machinefabriek die zich gespecialiseerd had in machines voor banketbakkerijen en ijsfabrikanten. In het kader van de herstelbetalingen stond zijn bedrijf na de oorlog tot tweemaal toe op de lijst om ontmanteld te worden en in 1949 werd zijn fabriekshal dan ook voor de wederom geheel uitgeruimd. Zijn lege hal en de 180 medewerkers waren het enige dat hem restte. Op dat moment zette hij een streep onder zijn voormalige vak en besloot zich op de productie van automobielen te werpen. Samen met de 32-jarige vliegtuigontwerper Gerd Krebs zette hij zijn idee van een kleine auto op papier waarbij zijn ontwerp er aanzienlijk beter uitzag dan dat van vergelijkbare modellen. Gerd Krebs zorgde ervoor dat de auto technisch beter uitgerust was dan de concurrentie. Voor de aandrijving had men de keuze uit twee JLO-motoren, een tweecilinder tweetakt boxer met 400 of met 750 cc. De kleine boxer had een vermogen van 14 pk en de grote kwam tot 25 pk.

Veel fabrikanten die rond 1950 een poging deden de markt van kleine auto’s te betreden bouwden hun modellen op basis van motorfietsen en niet als origineel auto-ontwerp. De nieuweling uit Hamburg nam echter een andere, blijkbaar betere, weg en concipieerde vanaf het begin een echte auto! Dat werd nog eens onderstreept door het feit dat de auto van Karl-Heinz Staunau ruimte bood aan zes personen, drie op de doorlopende voorbankbank en drie achterin. Midden juli 1950 werd met de serieproductie begonnen. Oorspronkelijk was die gedacht voor vier stuks per dag, maar er werd rekening gehouden met met een productie van 600-900 stuks per maand. Voor de 400 werd een prijs van DM 4.752 gehanteerd en de voor de 750 moest DM 6.457 betaald worden. Van de verwachte grote verkoopaantallen kwam nagenoeg niets terecht. Slechts 64 exemplaren van de K 400 verlieten de fabriek in Hamburg en van de K 750 vonden maar 16 exemplaren een afnemer. Al in 1951 werd de productie beëindigd. 

Polski

Przed II wojną światową Karl-Heinz Staunau prowadził na przedmieściach Hamburga fabrykę maszyn specjalizującą się w produkcji urządzeń na potrzeby piekarni, cukierni i lodziarni. W ramach reparacji wojennych park maszynowy jego firmy dwukrotnie demontowano – po raz drugi w 1949 r. Przedsiębiorcy pozostawiono jedynie budynek i 180 pracowników. Nowa rzeczywistość wymusiła na nim decyzję o porzuceniu poprzedniego zawodu i zajęciu się produkcją samochodów. Wraz z 32-letnim konstruktorem lotniczym Gerdem Krebsem naszkicował swój pomysł niewielkiego samochodu, który na tle innych, podobnych pojazdów wyróżniał się atrakcyjnym wyglądem. Gerd Krebs uważał, że jego samochód był znacznie bardziej wyrafinowany niż pojazdy konkurencji. Kupujący to małe auto klienci mieli do wyboru dwie wersje silnikowe: dwucylindrowy, dwusuwowy silnik typu bokser o pojemności 400 cm3 oraz podobną jednostkę o pojemności 750 cm3 – obydwa produkowane były przez firmę ILO. Mniejszy silnik typu bokser miał moc 12, a większy – 25 KM.

Wiele firm, które w latach 50. XX wieku próbowało swoich sił w segmencie małych aut, konstruowało swoje modele w oparciu o motocykle. a nie jako projektowane od podstaw „pełnoprawne” samochody. Jednakże Karl-Heinz Staunau podszedł do zagadnienia inaczej niż wszyscy i stworzył od podstaw autorski samochód. Co ciekawe niewielki pojazd mógł pomieścić maksymalnie sześcioro pasażerów: troje z przodu na szerokiej kanapie i troje z tyłu. Produkcja seryjna rozpoczęła się w połowie lipca 1950 roku. Planowano rozpocząć od czterech samochodów dziennie docelowo, wytwarzając od 600 do 900 sztuk miesięcznie. Cenę modelu z silnikiem 400 cm3 ustalono na 4752 marek niemieckich, a wersji z jednostką napędową o pojemności 750 cm3 na 6457 marek. Niestety, upragniony sukces nie nadszedł. Linię montażową w Hamburgu opuściły jedynie 64 egzemplarze K400 i 16 sztuk K750. Już w 1951 roku zapadła decyzja o zaprzestaniu produkcji.