other languages

Italiano

Durante la Seconda Guerra Mondiale, Karl Schlör montò un’enorme turbina sulla sua autovettura sperimentale dalla carrozzeria aerodinamica: la Schlörwagen. Senza quell’elica, l’auto era alimentata da un propulsore Mercedes-Benz 170 H da 38 CV con una velocità massima di 135 km/h. Tutt‘ora oggi è difficile immaginare quale velocità l’auto avrebbe raggiunto con la turbina da  ben 130 CV.

É molto probabile che Karl Schlör ha testato la potenza aggiuntiva di questo propulsore d’origine Russa almeno una volta. Ma ogni tentativo di record è andato perduto nei meandri della storia. Se si fosse svolta una prova di guida, le prestazioni della turbina aggiuntiva avrebbero spinto l’auto aerodinamica ai suoi limiti meccanici. A causa del peso aggiuntivo nella parte posteriore, l’auto era molto pesante e ciò aveva un impatto negativo sulla guida; se l’auto fosse ancora controllabile a 160 km/h o a velocità più alte, è tutt‘ora ignoto. Basandoci su queste considerazioni, rimane tuttora vago ciò che voleva ottenere Karl Schlör con l’aggiunta della voluminosa elica sulla sua automobile.

L'ingegnere Karl Schlör Von Westhofen-Dirmstein nacque nel 1911. Il design della sua automobile aerodinamica fu ispirato dalla sua esperienza nella progettazione di aeroplani. Nella seconda parte del 1930, il nobile dal sangue blu costrui’ la carrozzeria in alluminio montandola sul telaio di una Mercedes-Benz 170 H. Anche se la sua auto con carrozzeria “a goccia” si dimostrò del 30% meno “parca” nel consumo di carburante rispetto alla “normale” Mercedes-Benz 170 H, non ottenne il favore del pubblico, anzi, la risposta ricevuta dal ventottenne Ingegnere da parte della “massa” riguardo la sua autovettura, lo deluse. La gente descrisse l’auto come “brutta” o “dall’aspetto per nulla attraente” e nonostante questo tipo di carrozzerie aerodinamiche fossero già oggetto di discussioni a causa dei numerosi progetti realizzati da Wunnibald Kamm e Paul Jaray e quindi d’interesse pubblico, Karl Schlör non ottenne il giusto successo con la sua automobile davvero unica nel suo genere.

Nederlands

Midden in de Tweede Wereldoorlog monteerde Karl Schlör een exorbitante luchtschroef aan zijn testwagen. Met de 38 pk sterke seriemotor van de Mercedes-Benz 170H, maar zonder de aangebouwde propeller, haalde zijn Schlörwagen al net de 135 km/u, zodat men zich kan voorstellen welke snelheid de auto met de extra 130 pk sterke turbine zou hebben kunnen bereiken, of misschien ook wel bereikt heeft.

Waarschijnlijk heeft Karl Schlör minstens éénmaal met het extra vermogen van de op de Russen veroverde aandrijving gereden, maar hiervan is tot op heden geen bewijs gevonden. Als de proefrit ooit heeft plaatsgevonden dan zal die, bij vol gebruik van de extra aandrijving, de aerodynamisch toch zeer goed gevormde wagen tot het uiterste belast hebben. Niet in de laatste plaats omdat er door de zware aanbouw aan de achterzijde te weinig gewicht op de vooras rustte, hetgeen de rijeigenschappen zeer negatief beïnvloed zal hebben. Het is maar de vraag of het voertuig bij een snelheid van 160 km/u of mogelijk zelfs hoger nog onder controle te houden was. Het is dan ook niet zeker wat Karl Schlör met de aanbouw van de omvangrijke propeller wilde bereiken.

De in 1911 geboren Ir. Karl Schlör von Westhofen-Dirmstein ging bij de bouw van zijn testwagen te rade bij de constructie van vliegtuigvleugels. In de tweede helft van de jaren dertig bouwde de blauwbloedige edelman zijn aluminium carrosserie op het onderstel van een Mercedes-Benz 170H. Daarmee leverde hij weliswaar het bewijs dat zijn gestroomlijnde druppelvorm een gemiddeld 30% lager benzineverbruik had dan de standaard Mercedes 170H, maar dat nam niet weg dat hij met zijn ei weinig succes oogstte. De toen 28-jarige ingenieur was zwaar teleurgesteld over de reacties die hij m.b.t. zijn voertuig kreeg. Men vond dat de wagen “er niet mooi uitzag” of zelfs “lelijk” was. Ondanks dat in die tijd de ideeën aangaande stroomlijn voor automobielen door de onderzoekingen van o.a. Wunibald Kamm en Paul Jaray al in brede kring van autoliefhebbers bekend waren, lukte het Karl Schlör niet zijn model geaccepteerd te krijgen.