other languages

Italiano

Il desiderio di unire una turbina a gas con la potenza di un motore termico a ciclo Otto, ha affascinato le menti di molti ingegneri nella storia dell’automobile.

Il fascino di tale combinazione si diffuse in tutto il mondo e anche in Sudamerica, gli Argentini Eugenio Grosovich e Gianfranco Bricci, natii della città di Cordoba, negli anni ’50 progettarono un’autovettura che rispecchiasse questa filosofia. Per la realizzazione e la carrozzeria del loro veicolo a turbina presero una vettura realizzata dal marchio argentino Justicialista e battezzarono il prototipo con il nome di Aerocar; il telaio senza propulsore serviva da sottostruttura; la carrozzeria pittoresca della Justicialista standard venne tolta, in quanto non si riteneva adatta allo scopo di entrambi i tecnici. Senza ulteriori indugi, I due progettarono una carrozzeria a nuovo, in base a studi aerodinamici; la parte posteriore della nuova carrozzeria, con probabilità realizzata in fibra di vetro, ospitava un motore V6 di derivazione Chevrolet da oltre 90 CV. L’elica, presa da un piccolo aereo, aveva un diametro impressionante di 1,75 m. Ma non furono le conseguenze di un eventuale incidente mortale dovuto all’enorme elica a suscitare scalpore per le strade di Buenos Aires, ma piuttosto il forte vento causato dalla rotazione della suddetta elica! Durante la presentazione avvenuta nella capitale Argentina, la folla, composta da innumerevoli uomini, donne e bambini, giunti in massa per vedere questa nuova follia a quattro ruote, subirono le conseguenze del vento, con capelli volanti e gonne sollevate involontariamente! Questa situazione, molto imbarazzante, è stata l’unica cosa che lasciò un’impressione duratura nella storia di questa vettura.

Forse anche per via di questa brutta figura, l’auto cadde nell’oblio generale e l’unica informazione certa giunta fin oggi è che il prototipo venne avvistato, con l’elica smontata, in un’officina della piccola cittadina di La Falda, nella provincia di Cordoba, nel 1955.

Nederlands

De wens om het gebruikelijke vermogen van een verbrandingsmotor te combineren met de kracht van een turbine heeft vele knappe koppen in de geschiedenis van de automobiel beziggehouden.

Op veel plekken in de wereld waren er ontwerpers gefascineerd door zo’n combinatie. Zo ook in Argentinië waar in de eerste helft van de jaren ’50 Eugenio Grosovich en Gianfranco Bricci in de stad Cordoba zich met dit thema bezighielden. Zij namen een personenauto van het Argentijnse merk Justicialista en bouwden die naar eigen inzicht om tot een turbine aangedreven voertuig dat zij Aerocar noemden. Van de Justicialista gebruikten de beide ontwerpers het onderstel, maar de overdadige carrosserie daarvan paste niet in hun plannen. Probleemloos schiepen zij een nieuwe koets, waarbij rekening werd gehouden met enkele aerodynamische aspecten. Achterin deze, vermoedelijk uit glasvezel opgetrokken, carrosserie bevond zich een V6 viertaktmotor van Chevrolet met een vermogen van 90 pk. De voormalige vliegtuig-propeller had een indrukwekkende doorsnede van 1,75 meter. Bij de première die de auto in de straten van Buenos Aires beleefde, bleek niet de levensgevaarlijke propeller zelf het probleem, maar de door de omwentelingen veroorzaakte sterke wind, die letterlijk voor veel ophef in de straten zorgde. Klaarblijkelijk was het een drukte van jewelste in de stad waar mannen, vrouwen en kinderen deze nieuwigheid wel in ogenschouw wilden nemen. Daarbij ontstond echter zoveel wind dat hoeden van de mannen afwoeien en de rokken van de dames werden opgetild. Dit zowel vrolijke als pijnlijke moment was echter het enige dat bij de toeschouwers van de demonstratie een blijvende indruk zou achterlaten.

De auto werd niet verder ontwikkeld, raakte in de vergetelheid en werd naar verluidt in 1955 voor het laatst gezien, met gedemonteerde propeller, in een werkplaats in het stadje La Falda.