other languages

日本人

1935年にGM工科大学を卒業したチャールズ・トーマスには、ある車の構想があった。それは以前にない全く新しく車産業に新しい基準をもたらすものと確信していた。チャールズ・トーマスは卒業後ポンティアックに就職した、しかしそのアメリカの会社で働くよりも自分のモデルを作りたいという野望は大きくなっていた。1936年中頃会社を辞め、彼は学生時代の仲間ノーム・リチャードソンとチームを立ち上げバタビアのガレージでロケットカーを作り始めた。

彼らは独自のモデルを実現するために既存のパーツに頼った。例えば当時のフォードのV8エンジンに3速トランスミッションを取り付けた。彼は乗用車の内装は重要視していなかった。車の外装のデザインが彼には重要だった。中央のとがったフロントフード、通常の埋め込み式のものより奥行の深いフロントライト、ホイールを完全にカバーする車体、当時では稀だった極端に曲線を描くボディデザイン。チャールズ・トーマスとノーム・リチャードソンは自分たちの仕事にとても誇りを持っていた。その独自のモデルを完成させるのに4年近くがかかった。彼らの独自のモデルがそのユニークさと同じくらいの興奮を自動車産業の一流企業にももたらすだろうと期待して、彼らは自動車産業の中心地デトロイトにやってきた、そして3社の大手メーカー、ゼネラルモータース、クライスラー、フォードに売り込んだ。

しかし、3社の反応はチャールズ・トーマスとノーム・リチャードソンが望んだようなものではなかった、3社の代表はそれほど乗り気にはならなかった。彼らのユニークなモデルを量産するという大きな夢は叶えられることはなかった。

Nederlands

De student Charles Thomas, die in 1935 aan het ‘GM Institute of Technology’ afstudeerde, had een vervoermiddel in zijn hoofd dat op dat moment nog niet bestond, maar dat, daarvan was hij overtuigd, een nieuwe standaard zou zetten in de automobielindustrie. Na zijn studie vond Charles Thomas een betrekking bij Pontiac, maar eigenlijk wilde hij liever zijn eigen auto realiseren dan in dienst te blijven van een Amerikaanse autofabrikant. Medio 1936 nam daarom hij ontslag om samen met zijn mede-student Norm Richardson in een garage in Batavia, in de staat Illinois, aan de bouw van zijn Rocket-Car te beginnen.

Voor de bouw van hun bijzondere model maakten zij gebruik van onderdelen die in de autohandel beschikbaar waren. Zo kozen zij bijvoorbeeld voor de V8 motor van een gangbaar Ford-model waaraan zij een drie-versnellingsbak monteerden. Maar de techniek had toch eigenlijk niet de grootste belangstelling van Charles Thomas, die ging veel meer uit naar het uiterlijke ontwerp van zijn personenwagen. Met een in het midden spits toelopende motorkap, koplampen die veel verder naar achteren waren geplaatst dan gebruikelijk, compleet afgedekte wielen en extreem ronde vormen creëerde hij een voor zijn tijd zeer ongebruikelijke carrosserie. Vanzelfsprekend waren Charles Thomas en Norm Richardson na vier jaar bouwen behoorlijk trots op het eindresultaat en zij hoopten dat ook de grote namen in de automobielindustrie in hun euforie zouden delen. Met hun auto vertrokken zijn naar de hoofdstad van de Amerikaanse automobielindustrie, Detroit, om daar hun schepping aan de drie grootste fabrikanten – General Motors, Chrysler en Ford – voor te stellen.

Helaas was de reactie van de drie fabrikanten niet die waarop door Thomas en Richardson was gerekend. De vertegenwoordigers van de grote drie waren minder enthousiast dan zijzelf en hun grote droom, het unieke ontwerp in serieproductie te laten gaan, ging in rook op.

Polski

Amerykański Student Charles Thomas, który w 1935 roku ukończył Instytut Techniczny GM myślał o pojeździe, którego nikt wcześniej nie skonstruował. Chciał bowiem wyznaczyć nowy standard w branży motoryzacyjnej. Zaraz po ukończeniu uczelni znalazł zatrudnienie w firmie Pontiac. Jednakże chęć zbudowania własnego pojazdu była większa niż praca dla amerykańskiego producenta samochodów. W połowie 1936 roku rzucił więc dotychczasowe zajęcie i podjął współpracę ze studentem Normem Richardsonem, aby w garażu w Batavii w stanie Nowy Jork całkowicie poświęcić się majsterkowaniu przy „rakietowym” aucie.

Aby zrealizować swój wyjątkowy projekt, młodzi konstruktorzy posłużyli się istniejącymi częściami samochodów będących na rynku. I tak ich wybór padł na silnik V8 z ówczesnego modelu Forda, do którego zamontowali trzybiegową skrzynię biegów. Charles Thomas nie zajmował się wnętrzem samochodu, lecz skoncentrował się na konstrukcji pojazdu. Spiczasta maska, znacznie głębsza niż zwykle, wbudowane w nią przednie światła, całkowicie osłonięte blachą koła i niezwykłe wyoblenia karoserii sprawiły, że nadwozie – jak na tamte czasy – było niespotykane. Charles Thomas i Norm Richardson byli bardzo dumni ze swojego dzieła – zakończenie prac nad wyjątkowym samochodem zajęło im prawie cztery lata. Mając nadzieję, że ich unikatowy projekt wywoła euforię u znanych osób z branży, udali się do Detroit, amerykańskiej stolicy przemysłu motoryzacyjnego i zaprezentowali „czerwoną rakietę” przedstawicielom trzech największych producentów – General Motors, Chryslera i Forda.

Jednakże reakcja decydentów koncernów motoryzacyjnych była daleka od tej, której oczekiwali Thomas i Richardson. Brak entuzjazmu ze strony przemysłowców pogrzebał marzenia o seryjnej produkcji oryginalnego bolidu.