other languages

日本人

ドイツでのフォードの歴史のなかで、研究家がいまだ沈黙を守っている車がある。1938年の秋にベルリンからローマまでの長距離レースの開催が大々的に宣伝されたものの、実現されなかった。そのレースのために作成された試作品に関して書かれた文献は当時の2枚の写真以外は残されていない。最高権力によって開始されたその権威あるレースの規則で、1936から1938年に作られた車のみしか参加が許されなかったため、参加メーカーは短期間で超高速が出せる乗用車を作らなければならなかった。レースの主な部分が、政治主導のプロジェクトであった"アウトバーン”で行われることになっていたのでパワーのあるエンジンと流線型ボディが最優先された。メルセデス・ベンツ、BMW、アウトウニオン、とりわけポルシェが製造した車はよく知られているが、ドイツフォードによるモデルなどは全く忘れ去られていた。

その車には強力なV8エンジンが搭載された。ケルンに拠点を置くその会社は、ボディについては、フランクフルトのKarosseriewerk Weidenhausen社に協力を頼んだ。1938年の初めころに、権威あるドイツ-イタリア間長距離レースにフォードが参加するための非常に流線型なボディが注文された。当時の車両の空気力学に関する知識に影響を受けて、Karl Weidenhausenがティアドロップ型の外観をデザインした。中は運転席と助手席の2人分のスペースしかなかった。そのデザインで印象的だったのは、ボディ全体から可能な限り継ぎ目を排除したしたことだった。不幸なことにプロトタイプは今は残っていない、昔の書類なども、もはや手に入れることはできない。したがって、1938年9月26日に計画されていたレースが、一週間前に正当な理由なしにキャンセルされ、その後ケルンの会社がどうやってスポーティーな2シーターを使用し続けたのかについても疑問が残る。

Nederlands

In de geschiedenis van de Duitse Ford bestaat er een automobiel waarover de historici tot nu toe gezwegen hebben! Behalve twee eigentijdse foto’s vinden we in de literatuur geen nadere gegevens over een prototype dat werd ontwikkeld voor de groots opgezette lange-afstandsrace tussen Berlijn en Rome in 1938, die nooit heeft plaatsgevonden. Omdat het regelement van deze, in de opperste regionen bedachte, prestigerit uitsluitend bedoeld was voor auto’s gebouwd tussen 1936 en 1938 werden door de deelnemende bedrijven in korte tijd extra snelle personenauto’s ontwikkeld. Omdat een groot gedeelte van de rit moest worden gereden over de politiek belangrijke nieuwe snelwegen was een sterke motor en een gestroomlijnde carrosserie van het grootste belang. Terwijl de modellen van Mercedes-Benz, BMW, Auto-Union en bovenal Porsche goed bekend zijn, is de auto van Ford Duitsland volkomen in het vergeetboek geraakt.

De aandrijving van de personenwagen kwam van Ford’s eigen sterke V8 motor. Voor de carrosserie maakte de fabriek uit Keulen gebruik van hun samenwerking met ‘Karrosseriewerk Weidenhausen’ uit Frankfurt. Vermoedelijk in het begin van 1938 bestelde Ford een uiterst gestroomlijnde carrosserie voor de auto waarmee zij dachten te kunnen deelnemen aan de zo prestigieuze Duits-Italiaanse langeafstandsrit. Beinvloed door de contemporaine inzichten in de aerodynamiek ontwierp Karl Weidenhausen een modieus druppelvormig uiterlijk. In het interieur was slechts plaats voor de chauffeur en zijn bijrijder. Opmerkelijk in het ontwerp van de Ford was het feit dat de stroomlijn nergens onderbroken werd. Helaas is het prototype niet bewaard gebleven en is er ook geen enkele documentatie beschikbaar. Het blijft dan ook de vraag wat het bedrijf uit Keulen verder deden met de sportieve tweezitter, toen de groots gepromote langeafstandsrit één week voor de  geplande start op 26 september 1938 zonder enige opgaaf van reden werd afgelast.

Polski

W niemieckiej historii Forda istnieje samochód, o którym wiadomo bardzo niewiele. Poza dwoma zdjęciami nie ma żadnych śladów w literaturze na temat prototypu, który jesienią 1938 roku przygotowano do długodystansowego wyścigu z Berlina do Rzymu. Jednakowoż bolid nigdy w tym prestiżowym wyścigu nie wystartował. Regulamin dopuszczał tylko pojazdy zbudowane w latach 1936–1938 – producenci biorący udział w rajdzie musieli więc opracować superszybkie samochody osobowe w krótkim czasie. Ponieważ główny etap rywalizacji miał odbyć się na autostradzie, priorytetem były mocny silnik i aerodynamiczne, lekkie nadwozie. O ile dobrze znane są z tamtego okresu opływowe samochody Mercedes-Benz, BMW, Auto Union, a przede wszystkim Porsche, o tyle samochód skonstruowany przez niemiecki oddział Forda popadł w całkowite zapomnienie.

Wóz napędzany był mocnym silnikiem V8, a karoserię zbudowała firma Karosseriewerk Weidenhausen z Frankfurtu. Prawdopodobnie na początku 1938 roku złożono zamówienie na niezwykle aerodynamiczne nadwozie do bolidu, który Ford planował wystawić w prestiżowym niemiecko-włoskim wyścigu długodystansowym. Zgodnie z ówczesnymi wymogami dotyczącymi aerodynamiki, Karl Weidenhausen zaprojektował karoserię wyścigówki w kształcie łzy. Wnętrze mieściło tylko dwóch pasażerów: kierowcę i pilota. Uderzające w projekcie nadwozia jest to, że pomiędzy elementami poszycia nie było żadnych przerw i szczelin. Niestety, prototyp nie zachował się, podobnie jak dokumentacja techniczna pojazdu. Dlatego też nie wiadomo, co stało się z dwumiejscowym sportowym fordem po odwołaniu wyścigu długodystansowego – na tydzień przed planowanym jego startem 26 września 1938 roku.