other languages

Italiano

Nella prima metà degli anni ’70 la situazione finanziaria della Maserati era cosi’ precaria che la dirigenza voleva a qualunque costo un nuovo modello di successo; sotto questa pressione gli ingegneri del marchio del tridente realizzarono l’auto in questione sul telaio della fortunata Indy, equipaggiandola con il V8 da 4900cc dotato di ben 320 CV.

Inoltre con il design, Maserati non corse troppi rischi, commissionandolo alla rinomata Italdesign Giugiaro S.P.A; i designer, sotto la guida dei fondatori, Giorgetto Giugiaro e Aldo Mantovani realizzarono una carrozzeria squadrata con un muso molto piatto, dotato di fari a scomparsa. Lo stile angolare si notava anche nei finestrini e nelle fiancate posteriori, vicino alle ruote. Perfino il retrotreno, bruscamente calante, è stato adottato armoniosamente nell’aspetto generale dell’autovettura. Tutto l’insieme estetico, unito ai cerchi in lega d’alluminio scelti per calzare la nuova Maserati, rendevano la Tipo 124 una vettura affascinante che colpiva gli sguardi degli appassionati; che la giudicavano molto sportiva e attraente. Anche la dirigenza della Maserati era soddisfatta dello stile della vettura. Un esemplare, verniciato di verde, è stato realizzato, completamente marciante, come vettura per sostenere alcuni test di prova prima di un’eventuale produzione. Agli inizi del 1974, la Maserati era molto ottimista nel produrre l’auto in serie. Nell’autunno dello stesso anno il prototipo fu esposto e presentato per la prima volta al pubblico presso Il Salone Internazionale dell’Automobile di Torino.

Ma fu evidente che la montagna di debiti accumulati da Maserati, che ammontavano a ben 5 Milioni di Dollari, era un grande ostacolo alla produzione di quest’auto, perciò il prototipo rimase un esemplare unico, ed è solo questione di ipotesi e di ucronie il fatto che la Tipo 124 sarebbe stata una vettura di successo o un grande fiasco per la casa del Tridente. Oggi l’automobile fa parte della collezione U. Panini di Modena, dove è esposta nelle sue condizioni originali assieme a numerose vetture storiche del Marchio Italiano.

Nederlands

Voor Maserati was de situatie in de eerste helft van de jaren ’70 dermate precair dat het absoluut nodig was dat een nieuw model een succes zou worden. Zich van deze verantwoordelijkheid bewust grepen de ingenieurs terug op het onderstel van de succesvolle Indy en kozen daarbij de sterkste motor uit het assortiment, de V8 met een inhoud van 4,9 liter en een vermogen van 320 pk.

Ook bij de keuze van het ontwerp wilden de Italianen geen risico nemen en zij gaven de opdracht aan één van de bekendste ontwerpstudios: Italdesign Giugiaro S.p.A., in het spraakgebruik kortweg Italdesign genoemd. De ontwerpers onder leiding van oprichters Giorgetto Giugiaro en Aldo Mantovani schiepen een wigvormige carrosserie, die naar voren toe zeer spits toeliep. Deze vorm werd met name gerealiseerd door gebruik te maken van opklapbare koplampen. De modieus hoekige vormgeving zette zich voort in de ruiten en zelfs in de achterste wielkasten. Ook de achterzijde was scherp afgesneden en dat paste wonderwel in het totaalplaatje. Dat geheel, samen met de minutieus gegoten aluminium wielen gaf een goed beeld van de tijdgeest. Alles bij elkaar genomen zag de auto er zeer sportief en smaakvol uit. Kortom, de heren in de Italdesign-studio hadden uitstekend werk geleverd. Bij Maserati was de directie kennelijk ook tevreden met het resultaat. Zij lieten een rijklare auto bouwen die metallic groen gespoten werd. In het begin van 1974 had men nog goede hoop dat het model in productie zou kunnen worden genomen en derhalve werd het prototype op de jaarlijkse autotentoonstelling van Turijn in de herfst van 1974 voor het eerst aan het publiek voorgesteld.

Toen was het echter al duidelijk dat de schuld van 5 miljoen US$ het niet toe zou laten met de productie te beginnen en zo bleef het bij dit enkele prototype, dat nooit de kans kreeg te bewijzen dat deze 2+2 misschien toch een succes zou zijn geworden.