other languages

Italiano

Sulla seconda metà degli anni ’30 la Maybach costruì il modello SW per i leader aziendali facoltosi. Per una cospicua somma di denaro, quasi ogni desiderio automobilistico veniva soddisfatto. Nella lista dei clienti di Maybach si potevano leggere i nomi dell’élite dell’industria Tedesca. A quel tempo i principali concorrenti di Maybach per il consenso dei cittadini veramente facoltosi erano le aziende Horch e Mercedes-Benz.

L’azienda con sede a Friedrichshafen, si concentrò sullo sviluppo e la produzione dei motori e dei telai delle sue vetture e per quel che riguarda le carrozzerie venivano ordinate dalla carrozzeria Spohn. L’azienda Spohn Ohg sapeva ben gestire la propria attività ed era specializzata nel soddisfare le esigenze individuali e speciali di propri clienti e quindi anche le richieste della clientela tipica della Maybach. Nel 1941 la produzione automobilistica di Maybach cessò e non venne ripresa dopo la Seconda Guerra Mondiale. Karl Maybach, figlio del fondatore dell’azienda, Wilheim Maybach, uno dei pionieri dell’Automobile, lasciò l’azienda a 73 anni per andare in pensione nel 1952. Si trasferì a Garmisch-Partenkirchen, in Alta Baviera, dove trascorse i suoi ultimi anni di vita.

Attorno al 1956 a quanto pare aveva il desiderio di guidare ancora una volta un’automobile appositamente costruita dalla sua precedente produzione. Maybach si innamorò di una SW 42 del 1937, la quale è sopravvissuta dentro lo stabilimento durante il conflitto mondiale: ma invece di lasciarla con la sua carrozzeria già vecchia di vent’anni, Karl Maybach decise di dargli un aspetto moderno: proprio come i vecchi tempi ha commissionato la costruzione della carrozzeria alla Spohn.

Per l’ultima volta una “vera” Maybach era stata dotata di una carrozzeria a passo con i tempi.

Nederlands

Maybach leverde in de tweede helft van de jaren dertig zijn model SW aan welgestelde grootindustrielen en voldeed voor aanzienlijke bedragen aan bijna elke automobiele wens. De lijst met eigenaren van de luxe automobiel laat zich lezen als de who-is-who van de Duitse industrie. Maybach dingt in die tijd samen met Horch en Mercedes-Benz naar de gunst van de echt rijke burger. De onderneming uit Friedrichshafen beperkte zich bij de constructie van zijn automobielen tot het onderstel en de motor, terwijl de bouw van de carrosserie over het algemeen aan de firma Spohn werd overgelaten.

De specialisten van Spohn oHG waren uitstekend in staat om de individuele wensen van de Maybach kopers te vervullen. In 1941 werd de productie van personenauto’s bij Maybach beëindigd en ook na de Tweede Wereldoorlog is die niet meer opgepakt. De zoon van de oprichter, professor h.c. en werktuigbouwkundig ingenieur Karl Maybach verliet het bedrijf in 1952 om op 73-jarige leeftijd met pensioen te gaan. Hij vestigde zich in Garmisch-Partenkirchen, waar hij zijn levensavond doorbracht.

In 1956 bemerkte hij kennelijk bij zichzelf de wens nog eenmaal in een speciaal gebouwde auto uit eigen productie rond te rijden. Een in de fabriek overgebleven model SW, type 42 uit 1937, was hem bijzonder bevallen. Hij wilde echter niet in de toen al bijna twintig jaar oude limousine met zijn oorspronkelijke koetswerk rondrijden, maar had een moderner uiterlijk voor ogen. Zoals dat ook in de jaren dertig het geval was, kreeg Spohn de opdracht een carrosserie te bouwen.

Voor de allerlaatste keer werd een echte Maybach van een nieuw, modern uiterlijk voorzien.