other languages

日本人

1959年、ルノーで2つの車両が「Projet 900」という名前で製造されました。それは非常に珍しいデザインをしていました。通常の車の外観の視覚的な「間違い」とでも表現されるものでした。通常フロントとフロントエンドの外観は、長いボンネットが装備されていましたが、このモデルはリアエンドにありました。この逆転した創作を担当したのは、53歳のルノーエンジニアフェルナンド・ピカードでした。彼は4CVとドーフィンを設計した人物です。

フェルナンド・ピカードの手元には、ボディメーカーに作成させたルノー900の2つのボディがありました。 1つはGhiaのイタリア人デザイナー、もう1つはフランス人のアンドレ・ダニエルによってデザインされたものでした。 3番目となるはずだったロバート・バーソーのデザインは空想の域をこえることができませんでした。どちらの車もV8エンジンがドライブとして機能するという共通点がありましたが、一方のバージョンでは後輪車軸の近くに設置され、もう一方のバージョンではエンジンがフロントに取り付けられていました。 2つの実験車両で正確に何がテストされたかは不明ですが、ラーディのルノーの敷地で広範囲なテストが行われたことが知られています。結果一部のキーワードのみが公表されました。テストは安全面を非常に重要視したようです。しかし、これらのテストは望ましい結果を得ることができませんでした。なによりもこのモデルの弱点は、前輪の真上に前部座席を設置したことによる安全面の懸念を生んでしまったことでしょう。総合的に全体の構造はドライバーに満足のいく安全感をもたらすことができませんでした。どうしても避けられなかったもう1つの問題はトランクでした。トランクは2つの背面ドアからしか到達できませんでした。後部座席を動かせば、荷物の積み込みは簡単にできましたが、この「トリック」でさえ非常に面倒なものと言えました。

結局のところ、その構想が休止になったのは、解決不可能な数々の困難があったからに相違ありません。しかし、これは技術的な観点で捉えたものにすぎません。ともかく並外れた外観ではありました、穏便な言い方をするなら、今日でもその外観に慣れる必要があるということでしょう。

Nederlands

In 1959 werden, met de aanduiding ‘Projet 900’, bij Renault een tweetal voertuigen gebouwd die een nogal opvallende vorm hadden: zij zagen er domweg ‘omgekeerd’ uit: het deel dat een toevallige voorbijganger als achterkant herkende zat van voren en de lange motorkap, normaal gesproken aan de voorkant, zat nu juist aan de achterzijde. Verantwoordelijk voor deze vreemde vormgeving was de 53-jarige Renault ontwerper Fernand Picard – van hem waren bijvoorbeeld het ontwerp van de 4CV en de vorm van de Dauphine.

Fernand Picard liet de ene carrosserie van de 900 bij het Italiaanse ontwerpbureau van Ghia tekenen en de andere in Frankrijk door Andre Daniel. Een derde ontwerp, dat van Robert Barthaud, kwam niet verder dan de tekentafel. Beide auto’s hadden gemeen dat de ze werden aangedreven door een V8, maar in de ene versie was die boven de achteras geplaatst en in de andere iets daarvoor in het speciaal voor dit project ontwikkelde chassis. Welke tests er precies met de twee prototypes zijn uitgevoerd is niet bekend, maar vaststaat dat de auto’s op Renault’s technische centrum in Lardy stevig aan de tand zijn gevoeld. Een paar kernbegrippen zijn desalniettemin toch in de openbaarheid gekomen. Zo werd er bij de test kennelijk een groot belang gehecht aan veiligheid. Die kon echter niet in voldoende mate gegarandeerd worden, want de montage van de voorstoelen recht boven de vooras bleek een duidelijk zwak punt. Daarbij kwam dat ook vanuit het perspectief van de bestuurder de constructie niet als erg veilig werd ervaren. Een ander onoplosbaar probleem was het feit dat bij één van de twee versies de kofferbak uitsluitend via de achterdeuren toegankelijk was. Om het laden van bagage toch enigszins te vergemakkelijken kon de achterbank worden verschoven, maar zelfs met deze truc bleef het een omstandig gedoe.

Uiteindelijk bleek het aantal onoplosbare problemen zo groot dat aan het project een einde kwam. Dat was een beslissing die door de techniek was ingegeven. Maar daarnaast was er dan ook nog de bijzondere vormgeving die – om het zacht te zeggen – ook vandaag de dag nog als zeer ongewoon zou worden gezien.

Polski

W 1959 roku w zakładach Renaulta zbudowano dwa pojazdy Projet 900, które miały bardzo nietypowy kształt – wyglądały tak, jak gdyby projektant popełnił błąd. Tył samochodu bowiem zamieniono z przodem, co oznacza, że fragment wyglądający na bagażnik umieszczono z przodu, a długą maskę (zwykle kojarzoną z przodem) z tyłu. Odpowiedzialny za tę „odwróconą” konstrukcję był 53-letni inżynier Fernand Picard, który zaprojektował modele Renaulta: 4CV i Dauphine.

Fernand Picard miał do dyspozycji dwie karoserie Renault 900 opracowane przez producentów nadwozi. Jeden projekt wykonali włoscy projektanci z firmy Ghia, a drugi Francuz André Daniel. Trzeci koncept autorstwa Roberta Barthauda nie zszedł nawet z deski kreślarskiej. Mimo że oba pojazdy miały ten sam silnik V8, w jednej wersji był on zainstalowany w okolicach tylnej osi, a w drugiej z przodu. Nie ma informacji jak wyglądały testy obydwu modeli pojazdów eksperymentalnych, choć wiadomo, że szeroko zakrojone jazdy próbne przeprowadzono w zakładzie Renault w Lardy. Wydaje się, że sprawdzano obydwa warianty samochodu pod kątem bezpieczeństwa. Jednakże wysiłki te nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Prawdopodobnie okazało się, że najsłabszym punktem był montaż przednich foteli bezpośrednio nad przednią osią samochodu, co budziło największe obawy o bezpieczeństwo zarówno pasażerów, jak i kierowcy. Kolejnym problemem, którego nie można było uniknąć, okazał się bagażnik, do którego można dało się dostać tylko przez dwoje tylnych drzwi. Aby ułatwić załadowanie bagażu, można było przesunąć tylne siedzenie, ale nawet takie rozwiązanie konstrukcyjne było bardzo uciążliwe w użytkowaniu.

Musiało w końcu dojść do zaprzestania prac nad taką koncepcją samochodu, gdyż mnogość pozornie nierozwiązywalnych z technicznego punktu widzenia problemów była nie do pokonania. Wydaje się jednak, że najbardziej trudny do zaakceptowania był niezwykły wygląd pojazdu, do którego – delikatnie rzecz biorąc – trzeba się długo przyzwyczajać.