other languages

Italiano

Nel 1966 Kurt Bergmann partecipò alla nuova competizione motoristica “Formula Vee” con il suo team austriaco “Kaimann”. Nello stesso anno l’austriaco realizzò due monoposto per poter partecipare alla competizione. Spinte da un propuslore Volkswagen da 1200cc da 45 CV, le monoposto avevano una velocità massima di 160 km/h. La Kaimann Racing Team divenne uno dei team di punta del campionato. Per la stagione 1968, il team migliorò ulteriormente la sua monoposto adottando un telaio tubolare, denominandola “MK III”.  Stando al regolamento della Formula Vee, era permesso utlizzare il propuslore 1300cc d’origine Volkswagen. Con un’ottima messa a punto, il propulsore poteva raggiungere una potenza pari a 60 CV. In quella stagione le monoposto della categoria “Formula Vee” potevano raggiungere una velocità massima pari a 180 km/h.

Nella stagione del 1969 Kurt Bergmann si affidò al talento del giovane Viennese Niki Lauda, il quale aveva solo vent’anni. Nell’anno precedente, Lauda fece il suo debutto nel motorsport gareggiando con una Mini Cooper raggiungendo il secondo posto assoluto nella sua prima corsa in salita. Lauda, assieme a Erich Breinsberg fece parte del team Kaimann per la stagione 1969. Con le sue vittorie a Monza ed a Sopron (Ungheria) assieme ai numerosi secondi posti conquistati nel corso della stagione, il talentuoso e giovane pilota si trovò a suo agio con questa monoposto e dimostro a tutti le sue incredibli abilità di pilota. Tra gli addetti ai lavori il numero sette che capeggiava nelle sue monoposto divenne il segno di riconoscimento dell’esordiente pilota. Ma nonostante il suo talento e gli ottimi risultati, Lauda non riusci’ ad ottenere il suo primo titolo sportivo, il quale andò al suo compagno di squadra Erich Breinsberg. Lauda si classificò Terzo nella classifica finale; una stagione molto soddisfacente per la Kaimann Racing Team.

Nel 1970 Lauda lasciò la Kaimann Racing Team e si trasferi’ nel campionato Francese di Formula 3. Nell’anno seguente si garantisce un posto in Formula 2 con la March ed infine debuttò nella classe regina delle vetture monoposto: la Formula 1. Con i titoli ottenuti nel 1975 ed nel 1977 in Scuderia Ferrari e nel 1984 con la McLaren-TAG Turbo, oltre all’incredibile stagione del 1976, dove recuperò da un terribile incidente, l’Austriaco rimane per sempre uno dei piloti più iconici e vincenti della storia del Motorsport.

Nederlands

Vanaf 1966 nam Kurt Bergmann met zijn Kainmann-renstal in Oostenrijk deel aan de nieuwe Formule V klasse. Nog hetzelfde jaar bracht de Oostenrijker twee monoposto’s op de baan die door een 1200 cc VW-motor met nauwelijks 45 pk werden aangedreven maar die daarmee wel een top van ongeveer 160 km/u konden bereiken. Het Kaimann-team vond onmiddellijk aansluiting in de racewereld. Voor het seizoen 1968 ontwikkelde het team de raceauto verder en veranderde men het buizenframe; dit model werd Mk III genoemd. Voor de aandrijving mocht men volgens het reglement nu uitsluitend de 1300 cc VW-motor gebruiken, die na opgevoerd te zijn zo’n 60 pk leverde. Dat seizoen bereikten de Formule V bolides een top van 180 km/u.

In 1969 ontdekte Kurt Bergmann het talent van een 20-jarige coureur uit Wenen die het jaar daarvoor zijn debuut in de rensport had gemaakt en die bij zijn eerste bergklim zijn Mini-Cooper al naar de tweede plaats had gestuurd: Niki Lauda. In 1969 streden hij en Erich Breinsberg voor Kaimann in het Oostenrijkse kampioenschap. Met twee overwinningen op de circuits van Monza en Sopron en met meerdere tweede plaatsen toonde het jonge talent Lauda van af het begin dat hij met een formule raceauto goed uit de voeten kon. Zijn veel gebruikte racenummer zeven werd voor insiders het herkenningsteken van de nieuweling. Voor een eerste kampioenschap was het allemaal nog onvoldoende, maar de eindtitel ging dankzij teamgenoot Erich Breinsberg toch naar de Kaimann-renstal. Lauda eindigde in de totaaltelling op plek drie.

In het seizoen 1970 maakte Niki Lauda geen deel meer uit van het Oostenrijkse team want hij stapte over naar de Formule 3 en ging meerijden voor het Franse klassement. Een jaar later volgde zijn intrede in de Formule 2 en in 1971 bereikte hij de hoogste klasse van de rensport. Met zijn eindoverwinningen in de Formule 1 van 1975, 1977 en 1984 is de Oostenrijker voor altijd in de annalen van de motorsport vereeuwigd.