other languages

日本人

1933年に「ドイツ縦断2000km」というわかりやすい名前で初めて企画された長距離レースは、一見、スポーツ競技として公布されていたが、その裏にはドイツの自動車産業の能力を示すという明確な意図があった。1934年のイベントでは、軍団長のアドルフ・ヒューンラインの指揮下に置かれ、そのため産業界はより強く関与を求められた。その中で最も有名なのは、メルセデス・ベンツの新型タイプ150が6台デビューしたことだった。

しかし、それはシュヴァーベンの会社にとっては十分ではなかった。追加で「ファクトリーカー」と称して長距離移動用に計6台が製造された。それらのモデルは新開発の「コンプレッサー付きタイプ500」をベースにしていた。新型500メルセデス・ベンツは実際にはスポーツカーとして設計されたわけではないのだが、長距離運転に適応させるため、時として非常にスポーティで活発な運転スタイルにボディを適応させることに労力が傾けられた。レースに使われた車両のうち、カブリオレ仕様とクローズドボディのスポーツ仕様があった。クローズドボディのほうのクーペバージョンは、「スポーツ・ロードスター」という名称で文献に掲載されており、若きルドルフ・ウーレンハウツが製作した。

タイプ500のボディの改造には、流線型のデザインが採用されたほか、市販モデルと比較してさまざまなマイナーチェンジが行われた。しかし、最も精巧に作られていたのはその流線型のボディのデザインであった。その空気力学的シルエットはおそらく鉄と木材の下部構造がベースとなっていた。後部部分は、折り畳み式の小窓とスペアホイールを覆うカバーを備え、非常に美しいデザインとなっている。シュヴァーベンの工場でどのような作業が施されたのかは、6台のレーシングカーのその後の運命と同様ほとんど知られていない。唯一確かなことは、その中の１台も今日まで残っていないということだ。

Nederlands

Alhoewel het er alle schijn van had dat de in 1933 voor het eerst georganiseerde langeafstandsrit met de voor zichzelf sprekende naam “2000 km door Duitsland” als sportieve wedstrijd bedoeld was, was het werkelijke plan het evenement te gebruiken om de capaciteit en kwaliteit van de Duitse automobielindustrie te demonstreren. In 1934 kwam de leiding van het evenement in handen van NSKK korpsleider Adolf Hühnlein en dit motiveerde de industrie nog meer zich van haar beste kant te laten zien. In dit verband is met name het sportieve debuut van de nieuwe Mercedes 150, waarvan er maar liefst zes aan de start verschenen, bekend.

Maar dit was nog niet genoeg voor het bedrijf uit Stuttgart. In totaal werden nog eens zes als ‘fabrieksauto’ aangeduide modellen op basis van het Type 500K (met compressor) voor de langeafstandsrit aangepast. Dat aanpassen had voornamelijk betrekking op de carrosserie, want voor een dergelijk sportief evenement was het uiterlijk van de nieuwe Mercedes-Benz 500 eigenlijk niet ontworpen. Voor de race werden zowel een cabriolet als een sportversie met gesloten carrosserie ingezet. Deze coupé, die door een nog jonge Rudolf Uhlenhaut werd gebouwd, vinden we als ‘Sport-Roadster’ in de literatuur terug.

Naast het gestroomlijnde koetswerk werden ook andere, kleinere, aanpassingen ten opzichte van het seriemodel doorgevoerd. De gesloten opbouw, gedeeltelijk in staal en gedeeltelijk in hout uitgevoerd, bleef echter de meest ingrijpende aanpassing. Vooral de achterzijde werd zeer esthetisch vormgegeven met een klein klapraampje en een mooie gevormde bedekking van het reservewiel. Hoe de aanpassingen door Mercedes werden beoordeeld is niet meer bekend, noch weten we wat er met de coupé gebeurd is. Voor zover wij weten heeft is geen enkele van deze auto’s bewaard gebleven.

Polski

Chociaż, jak się wydaje, długodystansowy wyścig 2000 km przez Niemcy, którego pierwsza edycja odbyła się w 1933 roku, został ogłoszony zawodami sportowymi, ideą tej imprezy było zademonstrowanie możliwości i potencjału niemieckiego przemysłu samochodowego. Rok później wyścig poprowadził dowódca Narodowosocjalistycznego Korpusu Motorowego Adolf Hühnlein, a od branży motoryzacyjnej wymagano intensyfikacji zaangażowania. W takich przesyconych nazistowską propagandą okolicznościach debiutowało sześć nowych pojazdów Mercedes-Benz 150.

To jednak było wciąż za mało. Dodatkowo na potrzeby wyścigu długodystansowego skonstruowano łącznie sześć samochodów fabrycznych (Fabrikwagen). Wszystkie auta bazowały na nowym modelu 500 Kompressor (typ 500 ze sprężarką). Wysiłki zmierzające do przystosowania pojazdów do wyścigu długodystansowego koncentrowały się na zmianie karoserii, ponieważ standardowe nadwozie „pięćsetki” w rzeczywistości nie było przeznaczone do jazdy wyczynowej. Wśród wspomnianych wyścigowych modeli 500 znajdował się zarówno kabriolet, jak i tradycyjna konstrukcja zamknięta. Tę ostatnią w edycji coupé można znaleźć w fachowej literaturze pod hasłem „sport roadster”, a skonstruował ją Rudolf Uhlenhaut.

Oprócz opływowego kształtu, nadwozie dostosowanego do wyścigów typu 500 cechowały drobne zmiany w porównaniu do modelu standardowego. Jednak główną i najbardziej charakterystyczną różnicą była opływowa konstrukcja nadwozia, której aerodynamiczną sylwetkę osiągnięto przez połączenie elementów stalowych i drewnianych. Estetycznie zaprojektowany tył miał małe składane okienko i stylową osłonę, w której ukryto koło zapasowe. Nieznane są zarówno osiągi samochodów wyprodukowanych w fabryce w Szwabii, jak i losy sześciu nazistowskich „wyścigówek”. Jedyne, co wiadomo, to to, że żaden z samochodów nie przetrwał do dnia dzisiejszego.