other languages

日本人

Nederlands

Kort na de oorlog draaide de fabricage van autobussen bij Krauss Maffei op volle toeren. Daarbij werden de onderstellen in het eigen bedrijf in München gebouwd en de complete opbouw kwam bij Wagonbaufabrik Josef Rathgeber vandaan. Die firma, eveneens gevestigd in de Beierse hoofdstad, was normaal gesproken fabrikant van treinwagons. Bij Krauss Maffei ontwikkelde de busafdeling zich snel tot een goed lopend onderdeel en men verfijnde de toegepaste techniek steeds verder met innovatieve oplossingen.

Een grote stap in die richting werd gezet met de presentatie in 1952 van een nieuw type met de naam KML 90. Die drie letters waren een afkorting van het begrip “Krauss Maffei Leichtbus”. Deze bus was het resultaat van de vruchtbare samenwerking tussen het bedrijf uit München en de ‘Nordwestdeutschen Fahrzeugbau GmbH’, afgekort NWF in Wilhelmshaven.

Op de eerste plaats werd de tot dan toe gangbare manier van bouwen van autobussen, die gebaseerd was op de constructie van vrachtauto’s, verlaten. Dat betekende dat de stalen carrosserie nu op een dragend raam werd gemonteerd. Een over het algemeen afgeronde vorm met bedekte achterwielen en een markant front was het resultaat bij de eerste serie proefmodellen – die zich bovendien technisch bewezen door een luchtweerstand van slechts 0,5 cW. Deze nieuwe bouwwijze zorgde met name onderin voor een zodanig grote stijfheid dat het dak niet langer hetzelfde grote draagvermogen nodig had als voorheen. Was bij de KML 90 het dak nog voorzien van vier grote transparante ramen aan elke kant, bij de doorontwikkeling, de KML, ging de fabrikant nog verder. Deze uitvoering was uiterlijk te herkennen aan de toegevoegde twee grote glaspanelen boven het bestuurdersgedeelte.

De beide lichte bussen werden in de eerste helft van de jaren vijftig door veel experts aangeduid als de elegantste autobussen uit hun tijd.

Polski

Wkrótce po zakończeniu wojny w niemieckim przedsiębiorstwie Krauss-Maffei produkcja autobusów ruszyła pełną parą. Konstrukcję nośną pojazdu wytwarzano w macierzystym zakładzie, a nadwozie opracowano w firmie Josef Rathgeber, która zajmowała się głównie budową wagonów kolejowych i nadwozi tramwajowych. Wydział montażu autobusów w Krauss-Maffei szybko zaczął dobrze prosperować – tak więc kierownictwo zakładu zaczęło wdrażać innowacyjne rozwiązania. Bardzo duży krok w tym kierunku wykonano w 1952 roku, kiedy to zadebiutował nowy typ lekkiego autobusu KML 90 (Krauss-Maffei Leichtbus). Autobus ten był owocem współpracy pomiędzy zakładem w Monachium, a producentem karoserii Nordwestdeutsche Fahrzeugbau z Wilhelmshaven.

Po raz pierwszy w tym modelu autobusu zrezygnowano z klasycznego podejścia, które do tej pory cechowała konstrukcja samochodów ciężarowych. Oznaczało to, że blaszane nadwozie umieszczono na ramie nośnej. Zaokrąglony wygląd pojazdu z obudowanymi kołami tylnymi i efektownym przodem był wynikiem wielu testów aerodynamicznych – niski współczynnik oporu powietrza wynosił 0,4 Cw. Nowa konstrukcja zapewniała ta dużą wytrzymałość, że sztywność dachu nie miała już tak wielkiego znaczenia jak w poprzednich modelach autobusów. O ile więc w przypadku KML 90 w górnej części dachu zamontowano po obu jego stronach dodatkowe półokrągłe świetliki, o tyle w modelu KML 110 zdecydowano się pójść jeszcze dalej i z przodu pojazdu umieszczono dwa dodatkowe przeszklenia.

Wizualna lekkość autobusów KML z pierwszej połowy lat 50. XX wieku spowodowała, że wielu ekspertów określało pojazdy te jako jedne z najelegantszych pojazdów tamtych czasów.