other languages

日本人

1920年代、アメリカでは都市間輸送が発達し始め、乗客が移動中にベッドのような装置で眠ることができる輸送バスが人気を博した。夜行バスは「キャビン」と呼ばれ、米国の専門用語として知られるようになった。

これらの定期便のひとつは、たとえばロサンゼルスからサンフランシスコやサンディエゴへとつながっていた。1923年以降、この定期シャトル・サービスは実施され、1920年代半ば以降、他の目的地も提供されるようになった。

1923年のサービス開始とともに、ロサンゼルスにピクウィック モーターコーチワークス社が設立された。最初の夜行バスが完成したのは1928年のことで、110馬力を超える6気筒スターリングエンジンを搭載し、当時としては最高レベルの快適性を実現した。

もてなしの心に加えて、睡眠も軽視してはならない。コンパートメント」と呼ばれるスペースは全部で13室あり、それぞれが2人分、つまり26人分のスペースが確保された。折り畳みの座席は、夜寝る場所として機能した。このコンセプトは好評を博し、2年後には乗客53人乗りの2階建てバスに拡大された。

当時、寝台バスの需要が全体としてどれほど大きかったか、いや、むしろどれほど小さかったかは、発売された車両の数が示している。専門家の情報によると2階建てバスは4台しか発売されていないが、5台という話もある。

Nederlands

In de jaren ‘20 van de vorige eeuw ontwikkelde het intercityvervoer in de Verenigde Staten zich zodanig dat transportbussen, waarin passagiers tijdens de reis in een soort bed konden slapen, razendsnel populair werden. De nachtbussen werden in het Amerikaanse jargon bekend onder de term “cabin”.

Eén van deze vaste reizen ging bijvoorbeeld van Los Angeles naar San Francisco of San Diego. Deze regelmatige pendeldienst startte in 1923 en vanaf het midden van de jaren ‘20 werd het programma uitgebreid met andere bestemmingen.

Bij de start van de lijndienst in 1923 werd in Los Angeles de ‘Pickwick Motor Coach Works Ltd.’ opgericht. Pas in 1928 werd de eerste nachtbus opgeleverd welke werd aangedreven door een zescilinder Sterling-motor met ruim 110 pk. De bus bood voor zijn tijd het hoogst mogelijke aan comfort.

Naast het idee van gastvrijheid mocht ook op de slaap niet worden tekortgekomen. Er waren in totaal 13 zogenaamde 'compartimenten', die elk plaats boden aan twee personen, totaal dus aan 26 passagiers. 's Nachts werden de neergeklapte stoelen gebruikt als slaapplaatsen. Het concept werd goed ontvangen en twee jaar later lanceerde het bedrijf een grotere versie, een dubbeldekker met een capaciteit van in totaal 53 passagiers.

Het aantal geproduceerde voertuigen laat zien hoe groot, of misschien beter gezegd hoe klein, de totale vraag naar slaapbussen in die tijd was. Tegenwoordig gaan experts ervan uit dat er slechts vier duplexbussen werden gebouwd, maar sommigen spreken van vijf exemplaren.

Polski

W latach dwudziestych XX wieku w Stanach Zjednoczonych transport międzymiastowy zaczął się rozwijać. Ponadto autobusy, w których pasażerowie mogli spać podczas podróży, zyskały dużą popularność. Tego typu nocne autokary ochrzczono przydomkiem „kajut” lub „chat”.

Jedna z tego typu nocnych tras wiodła z Los Angeles do San Francisco i San Diego. Od 1923 roku przewozy odbywały się regularnie, a od połowy lat 20. XX wieku rozkład jazdy powiększył się o kolejne miasta.

Wraz z uruchomieniem usługi w 1923 r. w Los Angeles powstała spółka Pickwick Motor Coach Works. Pięć lat później ukończono prace nad pierwszym autobusem nocnym, napędzanym sześciocylindrowym silnikiem Sterling o mocy ponad 110 KM. Pojazd oferował pasażerom komfortowe — jak na ówczesny czas — warunki. Zamiast normalnych miejsc siedzących, NiteCoach dysponował trzynastoma przedziałami, z których każdy mógł pomieścić dwie osoby. Tak więc w pojeździe mogło podróżować łącznie 26 pasażerów. Rozkładane umieszczone naprzeciwko siebie siedzenia służyły w nocy jako miejsce do spania. Koncepcja ta spotkała się z bardzo dobrym przyjęciem i dwa lata później firma wprowadziła powiększoną wersję Duplex Day Coach — autobus piętrowy, który mógł pomieścić łącznie 53 osoby. Jako napęd zastosowano zmodernizowane wersje silników benzynowych Sterling Petrel lub Hall Scott o mocy 150 KM.

Popyt na autobusy sypialne w tamtym czasie nie był zbyt duży. Mówi o tym liczba ówczesnych nocnych autokarów rejsowych. Według ekspertów były to cztery piętrusy, choć niektórzy twierdzą, że pięć.