other languages

Italiano

Già nel 1923, l’azienda Cecoslovacca Tatra si dimostrò molto innovativa nella produzione di camion e veicoli commerciali. Un contributo importante a questo lo si deve a Hans Ledwinka, che era sul libro paga dell’azienda dal 1921. Proprio in quell’anno, l’ingegnere realizzo l’auto Typ 11, la prima auto della storia ad avere telaio a longheroni centrali, la quale fu la base per le sue innovazioni. L’idea di combinare l’asse anteriore e posteriore con un telaio disposto centralmente, sul quale era montato l’albero di trasmissione, gli armotizzatori, i freni e gli altri componenti fu talmente rivoluzionario che venne ricordato nella storia dell’automobile con un proprio termine: il “Sistema-Tatra”.

Il T13 cadde nella categoria dei piccoli camion e servi’ come base per lo sviluppo del camion pesante T23, il quale fu disponibile sul mercato a partire dal 1927. Il termine “Pesante” si riferiva al telaio che includeva il motore 7.4 litri da quattro cilindri valvole in testa a quattro tempi, raggiugendo nell’insieme il peso di tre tonnellate. Questo mezzo stando alle specifiche dichiarate dalla Tatra poteva trasportare carichi fino a quattro tonnelate. Con prestazioni pari a 64 CV a soli 1.500 giri al minuto, questo camion poteva raggiungere una velocità massima di 55 km/h con un livello di consumo di carburante di 30 litri di benzina per 100 km e quasi un litro d’olio per la stessa distanza.

Queste cifre e specifiche non fecero risaltare questo camion rispetto ai suoi concorrenti principali. La particolarità di questo mezzo era il suo telaio: il telaio a longheroni centrali con il doppio braccio ad A sull’asse anteriore e l’assale oscillante indipendente costituito dagli assi posteriori, offrivano un comfort di guida di gran lunga superiore rispetto alla concorrenza. La caratteristica distintiva del T23 erano le sue ruote posteriori da 20 Polici leggermente inclinanate (mentre era scarico) che si inclinavano con carico crescente fino a raggiungere una posizione eretta sotto il carico massimo. 

Nederlands

Al in 1923 toont de firma Tatra zich zeer innovatief bij de bouw van haar vrachtauto’s. Een zeer groot aandeel daarin valt toe te rekenen aan de in 1921 in dienst genomen Hans Ledwinka. Zijn in dat jaar ontworpen Tatra 11 personenwagen, waarbij hij voor het eerst zijn chassis met centrale buis realiseerde, diende daarbij als uitgangspunt. Het idee een centraal geplaatst frame als verbinding tussen voor- en achteras te gebruiken, daarin tegelijkertijd de aandrijving onder te brengen en er de overige delen van de aandrijving aan te hangen, was dermate revolutionair dat de men in de vakliteratuur over het Tatra-concept ging spreken.

Als T13 hoorde het model in de categorie van de kleine vrachtauto’s en van daaruit werd de zware T23 ontwikkeld, die vanaf 1927 leverbaar was. Het begrip ‘zwaar’ had daarbij betrekking op het gewicht van 3.000 kg voor uitsluitend het onderstel met de 7,4 liter viercilinder 4-takt kopklepmotor. Als laadvermogen noemde de fabriek 4.000 kg. Met een voor die tijd aanzienlijk vermogen van 64 pk bij slechts 1.500 t/min kon de T23 een top van 55 km/u bereiken, waarbij gemiddeld 30 liter benzine en 1 liter olie per 100 kilometer werden gebruikt.

In 1927 waren dit waardes die zich nauwelijks van de concurrentie onderscheidden, maar daarentegen was een blik op het onderstel voldoende om zich van het bijzondere van deze vrachtauto te overtuigen. Dankzij de centrale buis met aan de voorkant aan beide zijden boven elkaar geplaatste driehoekige draagarmen en aan de achteras van elkaar onafhankelijke pendelassen kon een comfort worden bereikt dat aanmerkelijk hoger lag dan bij de concurrentie. Karakteristiek voor de T23 waren de in onbelaste toestand licht schuin geplaatste achterwielen, die bij toenemende belasting steeds rechter gingen staan, tot zij bij maximale belading uiteindelijk loodrecht stonden.